نامت چه بود؟ آدم.
فرزند؟ مرا نه مادریست و نه پدر. بنویس اول یتیم عالم خلقت.
محل تولد؟ بهشت پاک.
محل سکونت؟ زمین خاک.
قد؟ روزی چنان بلند که همسایه خدا، اینک به قدر سایه بختم، بر روی خاک.
اعضای خانواده؟ حوای خوب و پاک، قابیل وحشتناک و هابیل زیر خاک.
روز تولد؟ در جمعه ای، به گمانم روز عشق پاک.
رنگ؟ اینک سیاه، از شرم این همه گناه.
وزن؟ نه آنچنان سبک، که پرواز کنم در هوای دوست و نه آنچنان سنگین که بمانم بر این زمین.
جنس؟ نیمی ز خاک، نیمی هم از خدا.
شغل؟ در کار کشت امید بر روی خاک.
شاکی؟ خدا.
جرم؟ چیدن سیب از درخت وسوسه.
ترسیده ای؟ کمی!
از چه؟ که شوم اسیر وسوسه های خاک.
آیا کسی به ملاقاتت آمده؟ بلی.
چه کسی؟ گاهی فقط خدا.
داری گلایه ای؟ دیگر گله نه ولی ......
ولی که چه؟ حکمی چنین آن هم به یک گناه؟!!!!!!!!
دلتنگ گشته ای؟ زیاد.
برای کی؟ تنها فقط خدا.
آخرین دفاع؟ می خوانمش چنانکه اجابت کند دعا.........
وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه بایدها.......
مثل همیشه آخر حرفم
و حرف آخرم را
با بغض می خورم
عمری است
لبخندهای لاغر خود را
در دل ذخیره می کنم:
باشد برای روز مبادا!
اما
در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هر چه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه امروز
روزی درست مثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می داند؟
شاید
امروز نیز روز مبادا
باشد!
وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه بایدها.......
هر روز بی تو روز مباداست!
من یک یاغی ام
به شدت زندگی می کنم
و دیوانه وار می زیم
و زیر هجوم وحشیانه نگاهها به پیش میروم
و با این حال هنوز تنهایم،
همچون هابیل و قابیل
یک بازی بی رحمانه
با زندگی خواهم داشت
و در امتداد اصالت خورشید به پیش خواهم رفت
من یک زمینی ام
که احساس غربت زده زمین رهایش نمیکند
دنیا چه سرد شده، بسیار تهی و خالی
و من اینجا هستم
تنهای تنها
پس برای زندگی مبارزه می کنم.