به نام تنها پناه آشفتگان دیار سرنوشت
تقدیم به تمامی آنانی که هنوز هم تکه ای از آسمان در چشمانشان و جرعه ای از دریا در دستانشان و تجسمی زیبا از خاطره ایثار گل های سرخ در معبد ارغوانی دلهایشان به یادگار مانده است.
نخستین چکه ناودان بلند یک احساس را در قالب کلامی از جنس تنفس باغچه های معصوم یک یاس به روی حجم سپید یک دفتر می ریزم و آن را با لهجه همه پروانه صفت های این گیتی بی انتها به آسمان نیلوفری تمامی دل های زلال هدیه میکنم.
در پناه خالق نیلوفرهای مهربان و شکیبا بمانید.
مژی