کلافه ام مثه یه کتاب فراموش شده روی یه نیمکت توی یه پارک سوت و کور که باد دیونه نخونده ورقش می زنه.
خدا را فراتر از هر چیز دیگری دوست بدارید.
من این جا بس دلم تنگ است و هر سازی که می بینم بد آهنگ است بیا ره توشه برداریم قدم در راه بی برگشت بگذاریم ببینم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است؟